Çocuklarının engelli olduğunu öğrendikten sonra ilk yaşadıkları psikolojik süreçler geçtikten sonra anne babalarda engelli çocuğa yönelik bazı tutumlar oluşmaktadır. Bu tutumlar değişik şekillerde görülmektedir.
1) Fazla koruyucu tutum: Özellikle zihinsel engelli çocukların aileleri arasında en çok görülen tutumdur. Aile çocuk için kendilerince uygun gördükleri her türlü güvenlik konularına dikkat eder. Çocuk aile dışında tehlike, alay edilme, ayıplama gibi durumlarla karşılaşabilmektedir. Bu durumdan dolayı engelli çocuk yaşadığı ortam içinde tutulmaya çalışılır. Aile çocuğun her ihtiyacını kendi içinde karşılamaya çalıştığından dolayı bu durum ailesine bağımlı olmasına neden olur.
2) Ayrıcalıklı tutum: Çocuğa aile içinde engelli olduğundan dolayı bazı özel haklar ve ayrıcalıklar tanınır. Bu da diğer çocukların ihmal edilmesine sonucunu doğurur. Bu doğru koordine edilmesi gereken bir dengedir. Tabi bu tutumun tam terside olabilmektedir. Engelli olduğu için problemli olan çocuğu bir kenara itip, diğer çocuklara aşırı ilgi göstermek de bu tutum içinde sayılabilir.
3) Her şey özürlü için tutumu: Bu tutumda aile normal yaşantısının dışına çıkar. Aile içinde herkes birçok konuda fedakârlıkta bulunmaya başlar. Bütün aile üyeleri kendilerini engelli çocuğa adarlar.
4) Özürlü çocuğu reddeden tutum: Engelli çocuk bir sorun olarak görülür. Her konuda ayak bağı olduğu ve kurtulmanın gerektiği düşünülür. İhmal edilir ve temel ihtiyaçları giderilmez.
5) Özrü reddeden tutum: Bazı ailelerde çocuğun engeli kabul edilmez ve sağlıklı diye düşünülür. Buna inanmaya çalışılır ve çevreye de ispatlama girişimleri olur.
6) Özürden yararlanma tutumu: Aile engelli çocuğun eksikliğini herkese ve her yerde sergileyerek çevrenin acımasını ve yardım etmesini sağlamaya çalışır.
7) Normal tutum: Aile; engelli çocuğunun durumunu kabullenerek yapabileceği tüm imkânları kullanıp uygun bir gelişim ortamı sağlar.
